موارد مصرف لوامیزول
لوامیزول در درمان آلودگی به کرم های گرد، به ویژه آسکاریس، و نیز آلودگی به کرم های قلابدار مصرف می شود. این دارو به عنوان محرک سیستم ایمنی بدن در بیماری های عفونی باکتریایی یا ویروسی، آرتریت روماتوئید و نیز به عنوان داروی کمکی در درمان بیماری های بدخیم مصرف می شود.
مکانیسم اثر لوامیزول
لوامیزول با فلج ساختن عضلات کرم موجب دفع آن می شود. به عنوان محرک سیستم ایمنی، از طریق تعدیل پاسخ های ایمنی سلولی موجب بهبود کار سلول های Tمی شود.
فارماکوکینتیک لوامیزول
لوامیزول به سرعت از مجرای گوارش جذب می شود. غلظت پلاسمایی دارو 4-5/1 ساعت پس از مصرف دارو به اوج خود می رسد. نیمه عمر دارو 4-3 ساعت است و به طور گسترده در کبد متابولیزه شده و عمدتاً از طریق کلیه ها دفع می گردد.
منع مصرف لوامیزول
این دارو در بیماران مبتلا به عیب کار کبد یا اختلالهای خونی نباید مصرف شود.
عوارض جانبی لوامیزول
مصرف دارو در درمان آلودگی به کرم های روده معمولاً به خوبی تحمل می شود و عوارض جانبی دارو محدود به تهوع، استفراغ، درد شکم، سرگیجه و سردرد می شود.
تداخلات دارویی لوامیزول
مصرف همزمان این دارو با فراورده های حاوی الکل ممکن است موجب بروز واکنش های شبه دی سولفیرام شود. مصرف همزمان لوامیزول با فنی توئین و وارفارین ممکن است موجب بروز افزایش غلظت پلاسمایی فنی توئین و افزایش فعالیت ضد انعقادی وارفارین شود.
هشدار ها لوامیزول
1- در صورت ابتلای بیمار به ضعف مغز استخوان، عفونت و حساسیت به لوامیزول، این دارو باید با احتیاط فراوان مصرف شود.
2- قبل از شروع درمان، شمارش کامل گلبول های خون و پلاکت ها توصیه می شود.
مطالب پربازدید:
